Werkgroep Buitenveldert / A.J.Ernststraat 112, Amsterdam: 42e verslag – ma.7.9.09 – 10 deelnemers.
Opening bijeenkomst: 20 uur; de gespreksleider heet de aanwezigen welkom en constateert dat geen nieuwelingen aanwezig zijn. Namens het bestuur van de stichting wordt vervolgens gemeld dat op 19 september 2009 wederom een training wordt gegeven aan groepsdeelnemers in het kader van het geven van voorlichting over zelfhelp binnen de reguliere hulpverlening.
Aansluitend wordt begonnen met het zoeken naar een geschikt gespreksonderwerp, dat op voorstel van A, als volgt wordt bepaald:
A: ik wil graag weer kunnen praten over ‘terugval’ – bij mij is het opnieuw fout gegaan – ben om te beginnen alweer enige tijd niet naar de groep gekomen, op de camping deze zomer was het al raak en voel mij dan na enige tijd absoluut naar beneden glijden, maar ben niet in staat in te grijpen, moet kennelijk de hele baan eerst weer afglijden – heb trouwens ook besloten weer met de Brijder in zee te gaan – hoe gaan anderen met zo’n situatie om? misschien is het trouwens interessanter om niet zozeer over terugvallen te praten als wel over de vraag of anderen ook zo diep moeten gaan, misschien wel tijdens de glijpartij alsnog kunnen uitstappen, ofwel kan het ook op een minder dramatische manier, of zou er een manier zijn om dat afglijden ‘gewoon’ helemaal te voorkomen….?
B: ik voel bij dit onderwerp een lichte verwondering – het lijkt wel of er sprake is van een donderslag bij heldere hemel, terwijl er kennelijk al duidelijke voortekens waren, bijvoorbeeld werd er gezegd: op de camping ging het al mis – kennelijk ontwikkelden zich omstandigheden in een zeer bepaalde richting – het gekke van het verhaal is ook dat het gebeurde werd beschreven als een objectieve zaak – kleurloos – terwijl ‘t eigenlijk het laatste is wat je wilde – toch is het ook zo dat zodra de alarmlichten op ‘rood’ schieten, dat het absoluut mogelijk is te stoppen – nog steeds – zelf heb ik deze ervaring (nog) niet – zelf worstel ik met iets anders: ben me heel bewust dat ik nu 1 jaar en 5 maanden geleden ben gestopt – ben daar zeer op gefocussed – krijg daar nauwelijks begrip voor bij de omgeving – merk wel dat ik daar niet zo goed met anderen over kan praten – moet oppassen te zeggen dat ‘t goed met me gaat, maar…..ben geneigd te rooskleurig te zijn, terwijl ik mij nog steeds op een barre vlakte bevind – vroeger was ik zeer stiekem – vind het moeilijk te zeggen dat ‘t moeilijk gaat – het delen met derden is moeilijk…
C: ik ben zelf degeen die ‘ja’ zegt tegen een glas wijn – hou mezelf behoorlijk voor de gek – blijk in het dagelijks leven niet sterk genoeg om ‘nee’ te zeggen tegen drank – bepaalde situaties zijn lastig, eigenlijk beter die te vermijden, anderen zijn dan minder stom – discipline is alles!
D: in essentie is de vraag ‘is dit het wezen van verslaving?’ – alleen kan je die niet handhaven, want ze is zinloos: zelf ben ik wel duizenden keren doorgezakt – terugvallen is iets achter mijn wil om – je kunt alles ook forceren – was net 2 maanden in Frankrijk – heb daar een huisje gekocht – een pil laten innaaien – dronk daar doorheen – later na een vergadering in Den Haag buiten bij kennissen, dank zij refusal niet gedronken – dan blijkt het dus een kwestie van het mobiliseren van de wil / maar stiekem zit ik nu al te denken aan een toekomstige terugval….
E: ik kwam hier op het moment dat ik besloot om te stoppen – voor mij is dat de enige oplossing: stoppen en alle confrontaties aangaan: ‘gewoon’ de knop omgezet – ik doe net of ‘t er niet is – ik wil niet dat ‘het’ er is – precies hetzelfde als toen ik stopte met roken – ooit weer gebruiken is terug naar af – de drang wordt overigens steeds minder – voor mij is er niks wat me stoort – ‘Jans’ drinkt niet’….wil ik ook niet horen – moet bij mij niet genoemd worden – ik wil niet worstelen……
F: een paar jaar geleden was ik 7 maanden opgenomen – later heb ik het niet zo lang volgehouden – heb mensen om me heen de controle in handen gegeven – maar dat gaat niet goed – maar ook gaat ‘t zonder controle niet goed – nu heb ik het gevoel: die terugval komt er gewoon……
G: alertheid is belangrijk – gevaarlijk zijn gevoelens van machteloosheid, verdriet om allerlei redenen – onmacht komt ook veel voor – de kunst is te leren omgaan met die dingen – en met een goede training gaat dat dan wel – er is altijd een opbouw geweest – terugval betekent ‘verder gaan’ – is voor mij ook meer een ‘opleving’ – hoeft ook niet helemaal terug naar ‘af’ – beter is ‘gewoon’ kijken: wat zit er ‘in’ mij – gewoon speuren naar de mogelijkheden – ben soms gewoon moe en mag daaraan ook toegeven – soms ook duurt iets langer dan ik dacht – merk ook de spanningsmomenten te leren kennen – probeer alert te zijn – het kan dan gaan om personen of emoties – eigenlijk leuk om dit alles te leren kennen – ben nu dan ook graag alleen—-
H: tot m’n verbazing voel ik mij prima – heb totaal lak aan m’n zelfmedelijden – dat doet er weer niet meer toe – was ook de reden dat ik dan weer een wandelende tijdbom ben – kwam kortgeleden ook weer in een politiecel – het onderwerp is voor mij zeer vaag – ook 7 maanden in het Pieter Baan Centrum gezeten – daar weten ze ook niets van oorzaken – nu kan ik ook weer voorkomen en ook dan zullen ze weer vragen naar de oorzaken – was nooit zo lang droog, maar begrijp er verder niets van….
I: afrekenen met een verslaving betekent heel gewoon trainen – en dat gaat niet zonder pijn – het gaat om overschakelen op een andere manier van leven en dat gaat niet vanzelf. Dat kost tijd en energie. En is iedere dag weer een kwestie van goed nadenken. En op den duur krijg je dan vanzelf vertrouwen en ‘zin’. En dan doe je ook wat je afgesproken hebt; met jezelf of met een ander. En dan blijkt de groep ook een enorme bron te zijn om nieuwe ideeen op te doen. Hier leer je luisteren en trainen. Buiten op straat kan ik dat dan weer in de praktijk brengen. Een van de eerste dingen die ik leerde ik regelmaat. Konsekwent hier komen. Weten ook dat alles eindig is. Maar ook weten dat ik in de tussentijd de kans heb om de dingen bewust mee te maken en dan ook kwaliteit aan mijn leven kan geven. Het is de moeite waard om de beperkte tijd die we hebben, heel bewust mee te maken, samen met mensen die mij dierbaar zijn. Omgekeerd levert dat trouwens een zeer leefbaar bestaan op. De ontdekking ook dat alles met alles te maken heeft. En zo kan je ook zelf een eigen leefrecept maken dat bij je past.
J: ben in het verleden heel wat keren doorgezakt – van de oude groep ken ik eigenlijk niemand meer – wilde vroeger een populaire griet zijn – nu zijn sommige kennissen ex-groepsleden – en dat is lekker – belangrijk is op mijn ‘well being’ te letten – vond vroeger dat een keer per jaar doorzakken, moest kunnen – is per ongeluk niet meer gebeurd – kan nu zonder drank en sinds 2 jaar ook zonder cigaretten – heb tegenwoordig een brommer en ga naar leuke plekjes – vind het leven nu prettig – ben inmiddels 65 – hoef niet meer af te kicken – de tafel blijft daar een rol in spelen – van de oude groep zijn er nog maar weinigen over – mijn moeder riep altijd in een restaurant “mijn dochter drinkt niet” – van mij kunnen ze allemaal de pot op…
Hiermee is gespreksronde voltooid en krijgt A de gelegenheid af te ronden; hij zegt: ik heb wel wat aanknopingspunten gehoord – hoop een goede invalshoek te vinden – iedere situatie verschil toch ook weer – moet in ieder geval meer leren. Dank voor de avond.
De gespreksleider dankt A voor het onderwerp en ook de overige aanwezigen voor hun inbreng, verzoekt eenieder enig geld in de groepspot te deponeren en sluit de bijeenkomst om 21.30 uur.
Amsterdam, 8 september 2009.
